Leraren zijn de afgelopen jaren meer gaan samenwerken. Dat is goed, want uit onderzoek blijkt dat zowel leerlingen als leraren daarvan kunnen profiteren. Om het onderwijs te verbeteren en te vernieuwen, is samenwerking onontbeerlijk. Maar wat maakt samenwerking effectief? En is alle samenwerking ook goed?
Nee, zeggen Andy Hargreaves en Michael T. O’Connor. Sommige vormen van samenwerking zijn minder geschikt. Voor dit boek bestudeerden ze vijf vormen van samenwerking, in verschillende culturen en werelddelen, die wél effectief zijn. De samenwerking tussen professionals is op deze plaatsen uitgegroeid tot een diepere vorm van samenwerking. Ofwel: de organisaties zijn gegroeid van ‘professioneel samenwerken’ naar ‘samen professionaliseren’. Dat houdt in dat er samen gewerkt wordt aan het vergroten van de professionaliteit van alle individuele betrokkenen en de organisatie als geheel.
Hargreaves en O’Connor trekken lessen uit de praktijkvoorbeelden die ze bestudeerden en presenteren in dit boek tien kenmerken waaraan ‘samen professionaliseren’ voldoet. Tegelijkertijd waarschuwen ze dat geslaagde samenwerkingsmodellen uit het buitenland niet zomaar over te nemen zijn op je eigen school. Er zijn culturele en contextuele factoren waarmee je rekening dient te houden.
Samenwerking kan een van de krachtigste middelen zijn om het onderwijs te verbeteren. Op voorwaarde dat het goed gebeurt en dat de samenwerking niet blijft hangen in praten, maar resulteert in actie: daadwerkelijk samen wérken. Wat daarvoor nodig is, wordt duidelijk in dit boek.
