Fysiek contact in de professionele, pedagogische relatie is een verkrampt thema. De moraal van de afgelopen decennia, maar ook incidenten en excessen, hebben ertoe geleid dat het aanraken van kinderen en jongeren in een professionele context in een taboesfeer terecht is gekomen. Overheden en instellingen hebben daardoor gekozen voor een instrumentele aanpak met als doel fysiek contact met kinderen te beperken of zelfs te verbieden. Deze protocollering ontkent echter het existentiële niveau van de pedagogische relatie, waarin opvoeder en kind elkaar ontmoeten ‘van mens tot mens’.
In de pedagogische relatie staat de kwaliteit van de ontmoeting – een wederzijdse gevoelsmatige wisselwerking – centraal. Daarbij is tactvol handelen van de leraar geboden. Contact kan gezien worden als de verbinding die nodig is om tactvol te kunnen handelen. Aanraken is een levensbehoefte en omdat aanraken tot verbondenheid leidt met jezelf, de ander en de wereld om je heen, mag het pedagogisch handelen nooit verworden tot een instrumentele aanpak. Daarbij is het van belang om te weten of gedrag gepast én gewenst is en of handelingen relatie-bevorderend én identiteit-bevestigend zijn.
Het boek Pedagogisch contact is geschreven vanuit de context van het onderwijs, maar professionals in de zorg, kinderopvang, buitenschoolse opvang, zwem- en sportverenigingen zullen de inhoud en boodschap ook verstaan. Het geeft handvatten om sensitiviteit te ontwikkelen voor je eigen praktijk. De betekenis van aanraken in de professionele opvoedingssituaties wordt verduidelijkt vanuit verschillende invalshoeken.
