‘Er is een plan nodig’ of ‘We moeten dit plannen’, het zijn nog niet de meest populaire zinnen in onderwijs. Een schoolontwikkelingsplan, een ICT-plan, een beleidsplan, een verbeterplan … We horen onderwijsprofessionals vaker zuchten dan vrolijk lachen als ze aan het planningsproces willen beginnen.
En toch: het kan anders. Plannen is geen louter administratief werk waar je op een bepaald moment ‘aan begint’. Plannen doe je de hele dag door, in je hoofd, in gesprekken, in overleg, soms op papier, in een tabel of een tekening, een tijdslijn of een oogopslag. Plannen is nadenken over waar je naartoe gaat en wanneer je daar ongeveer wil arriveren. Tussenin ben je in een complexe en onzekere context als ‘onderwijs’ continu aan het herplannen.
Net dat proces van voortdurend bijsturen en ondertussen met verwondering kijken naar wat er op je pad komt, maakt plannen zo creatief en boeiend. Zo wordt planlast dus planlust.
